Miesiąc: listopad 2020

Kolor towarzyszy ludzkości niemal od samego początku.
Najpierw malowano ciało, aby wyrazić emocje (innych kolorów używano wybierając się na wojnę, inaczej malowano się by przebłagać bogów y zesłali deszcz, jeszcze inaczej gdy świętowano zaślubiny).
Z czasem, gdy struktura pierwszych społeczeństw stała się bardziej złożona, kolor i forma ubrania pozwalały na pierwszy rzut oka sklasyfikować daną osobę.
To strój (i zawarte w nim kolory) pozwalały bezbłędnie określić czy dana osoba należy do arystokracji, czy niższej warstwy społecznej; czy jest mężatką czy wdową; czy jest niewolnikiem, jeśli tak do której rodziny należy; czy jest wojskowym, i znów do jakiej formacji należy i jaki ma stopień; czy jest kapłanem, jeśli tak to którego bóstwa…
A to „tylko” strój i kolor. W stroju zakodowanych jest bardzo dużo informacji, a co ciekawe, nie analizujemy ich świadomie. Działają bezpośrednio na podświadomość, a co za tym idzie działają zawsze, czy tego chcemy czy nie.
Dziś także, jedno spojrzenie i mamy wstępnie wyrobioną opinię o osobie. Czyż nie warto świadomie kreować swój wizerunek?

Niestety, nie korzystamy w pełni z możliwości jaki daje nam kolor. O ile, przy projektowaniu logotypów, stron internetowych czy identyfikacji kolorystycznej firmy, korzysta się w różnym stopniu z wiedzy o kolorach, o tyle przy doborze ubrań kierujemy się kanonami, trendami ewentualnie modą.
Kolor w ubiorze działa na dwóch poziomach: na osobę, która go nosi, i na „odbiorcę wizerunku”. Czyli możemy bezpośrednio skorzystać na wsparciu koloru oraz zbudować wizerunek dla otoczenia.

Kolor, obok przekazów wynikających z naszej historii i kultury, działa także (i przede wszystkim) na podświadomość.
Dzięki Maxowi Luscher i dr Mella, dziś wiedza o kolorach ma podstawy naukowe.

Czerwień jest kolorem kontrowersyjnym.
O ile większość ekspertów od Dress Code sugeruje, że czerwień to nie kolor dla biznesu, że w czerwonym nie wypada, to ja chciałabym złamać ten stereotyp. Warto, aby każdy samodzielnie zdecydował, czy jest kolor który będzie w stanie go wesprzeć.

Należy pamiętać, że kolor nie funkcjonuje sam, bardzo ważna jest forma (sukienka sukience nierówna), osobowość , stanowisko, branża. I pamiętać, że będąc właścicielem firmy, czy managerem wysokiego szczebla, możemy pozwolić sobie na trochę większą fantazję w ubiorze, niż pracownik niskiego szczebla.

Przechodząc do koloru.

Czerwień to kolor emocji. Pierwsze skojarzenia, które zazwyczaj przychodzą na myśl osobom uczestniczącym w warsztatach to: pożądanie, siła, szybkość, agresja, terror, władza, krew, odwaga. Za każdym razem są to bardzo mocne skojarzenia.
Czerwień jak żaden inny kolor, dodaje odwagi, energii i siły. Potrafi wyciągnąć z depresyjnych nastrojów. Dowartościowuje, nie pozwala się załamać.
W przeszłości zarezerwowana dla rodziny królewskiej. Po części dlatego, że uzyskanie barwnika było bardzo kosztowne, a po części dlatego, że jest to także kolor władzy.
Co ciekawe, czerwień wybierają osoby pewne siebie, ale także osoby, które dopiero pracują nad tym, aby zyskać więcej pewności siebie.
Czerwień tworzy bardzo silny wizerunek. Osoba w czerwieni na pewno nie będzie wyglądać na słabą, niezdecydowaną czy przygnębioną. W czerwieni nie da się także ukryć – to kolor który najbardziej przyciąga uwagę.
Brzmi dobrze, prawda?
Ale jest także pewne niebezpieczeństwo przy noszeniu czerwieni. Osoby zbyt wybuchowe, gniewne czy niepanujące na emocjami powinny unikać tego koloru. Mogą nie opanować emocji.

Także dla pań, może być zwodnicza. Czerwień jest bardzo zmysłowym kolorem i szczególnie przy nim ważna jest forma stroju oraz to JAK się zachowujemy.
Bardzo szybko może stać się kolorem władzy, ale za tym musi iść także zachowanie. Kobiety w polityce nie boją się tego koloru: Hillary Clinton, Angela Merkel, Madeleine Albright a nawet Margaret Thatcher.
Mężczyźni politycy, których dość często można zobaczyć z czerwonym krawatem Barack Obama, George Bush, ostatnio bardzo widoczny Donald Trump.
Czerwień jest na tyle wyraźnym kolorem, że nie trzeba stosować dużej ilości tego koloru. Nawet dodatki mają ogromny wpływ na wizerunek.

„Uścisk dłoni to jedyny kontakt fizyczny, na jaki możemy pozwolić sobie w biznesie.” Dorothea Johnson
Jest to pierwszy i najważniejszy gest, który bardzo dużo mówi o nas samych, i o naszych zamiarach..
Skąd wziął się zwyczaj podawania dłoni? W ten sposób nasi przodkowie pokazywali, że mają ręce wolne od broni i są pokojowo nastawieni.
Czasy się trochę zmieniły i uścisk stracił swoje pierwotne znaczenie. Zyskał za to silny przekaz podświadomy.
Przyjrzyjmy się, jakie wrażenie wywołuje uścisk dłoni.
Po pierwsze, uścisk powinien być stanowczy, konkretny i pewny. I krótki! Nie ważne, czy jesteś kobietą czy mężczyzną.

Niestety, popularne są błędne rodzaje uścisków dłoni.
Na przykład uścisk na tak zwaną „rękawiczkę”. To znaczy, gdy druga dłoń obejmuje dłonie już zaciśnięte w uścisku.
Są osoby, które stosują taki uścisk z premedytacją – wysyłając pozawerbalny sygnał: „Ja tu rządzę, jesteś na moim terenie. Ale mogę się Tobą zaopiekować”.
Czy coś Ci to przypomina? Kojarzysz filmy o mafii? Ojcowie chrzestni świadomie stosują taki gest, wyrażając wyższość ale i protekcję.
Jedyna sytuacja, w której możesz zastosować ten uścisk jest składanie kondolencji. Wtedy przekaz trochę się zmienia na: „Bardzo mi przykro”, „Przyjmij moje kondolencje”.
Unikaj na co dzień tego uścisku i sam się na niego wyczul. Takie „psychologiczne” zaznaczanie swojej przewagi, to tania manipulacja. I często odnosi dokładnie odwrotny efekt – druga strona na pewno wyczuje nieczyste zagranie i zapewne usztywni się na dialog.

Podobnie działa uścisk, w którym ręka jednej z osób jest na górze. Jest to także próba podporządkowania sobie drugiej strony, błędnie stosowana przez niektórych w negocjacjach. Marne zaznaczenie swojej przewagi – bardzo czytelnie odczytywana przez drugą stronę.

Kolejny błędny uścisk, to uścisk na „śledzia”, „zimną rybę” – gdy podana dłoń bezwładnie zwisa i uścisk jest bardzo słaby.
Pierwsze wrażenie? Osoba podająca takiego „flaka” jest osobą nieśmiałą, zakompleksioną, nijaką. Oczywiście niekoniecznie musi być to zgodne z rzeczywistością. Jest to pierwsze wrażenie.
Samemu składając taki niewyraźny uścisk, wysyłasz przekaz: „No, niewiele tu znaczę, zgodzę się na wszystko”.

Jest jeszcze zbyt mocny uścisk. Niestety, to też nie jest dobry uścisk. Odbierany jest jako ostentacyjne pokazanie, kto ma władzę. To tak jakbyś na wstępie chciał wszystkim wszem i wobec pokazać „Jestem silny! Ja tu rządzę!” I znów wywołujesz dokładnie odwrotny efekt, ponieważ osoba pewna swojej wartości nie musi się tak zachowywać.

Zdarzyło Ci się, że uścisk trwał zbyt długo? Jakoś tak niezręcznie, i właściwie nie wiadomo co zrobić… Czyli intuicyjnie już wiesz, że uścisk dłoni powinien być krótki – trwać tyle, ile trwa powiedzenie „Dzień dobry”. Jeśli chcesz szybko uwolnić się ze zbyt długiego uścisku, poluzuj go. Dasz do zrozumienia w delikatny sposób, że już wystarczy.
Mamy tendencję do przedłużania uścisku przy przedstawianiu się, składaniu życzeń – niepotrzebnie.

Zdarza się też „pompujący” uścisk – machanie w górę i dół. Nie musisz tego robić – wystarczy sam uścisk bez machania.

I teraz mój ulubiony temat, całowanie w rękę.
W etykiecie biznesu, kobieta i mężczyzna są równi. Dlatego całowanie w dłoń, czy to kobietę, czy mężczyznę będzie tak samo niestosowne.
Z moich osobistych obserwacji, wynika, że nawet w sytuacjach towarzyskich, kobiety nie przepadają za całowaniem po rękach.
Nadal całowanie kobietę w rękę, uchodzi za bardzo szarmanckie i typowo polskie. Taka nasza polska fantazja polskiego gentlemana. W innych krajach raczej nie spotyka się tego gestu.
Skąd wziął się zwyczaj całowania w rękę? Otóż według p. Asserate „pocałunek w dłoń należy do prastarych gestów oddania i respektu”. Wziął się on z gestu całowania sygnetu arystokratów czy wysokiego duchowieństwa, którym w ten sposób okazywało się swoją poddańczość.
Gdyby tylko politycy pochylili się nad genezą tego gestu, myślę, że mniej ochoczo rozdawaliby takie pocałunki.
Odmówienie komuś podania dłoni, jest jednym z większych faux pa. Nawet gdy za kimś nie przepadasz, opanuj emocje i podaj rękę do uścisku. To się nazywa klasa.
Gdy zdarzy Ci się, że to Ty zawiśniesz w powietrzu z ręką gotową do uścisku, najlepiej zwróć się bezpośrednio do odbiorcy: „Chciałbym uścisnąć Pańską dłoń”. Jeśli usłyszysz: „Przepraszam, ale mam mokre ręce” lub „Niestety, nie mogę podać dłoni ze względów zdrowotnych” (np. zbytnia potliwość, pamiętaj żeby samemu, gdy masz kłopot z rękoma nie podawać dłoni, ale z odpowiednim komentarzem), to niezręczna sytuacja jest opanowana. Jeśli jednak nie uzyskasz żadnego komentarza, a dłoń nadal nie będzie w uścisku, możesz być pewny – masz do czynienia z człowiekiem wrogo nastawionym i do tego pozbawionym minimum manier.

Nie powinieneś wtedy udawać, że chciałeś zrobić coś innego, niż podanie ręki – i pamiętaj, wstyd powinien leżeć po stronie aroganta.
Oczywiście przytulanie, poklepywanie, całowanie w policzki i inne spoufalające gesty, nie są pożądane w sytuacjach biznesowych.
Inaczej w sytuacji towarzyskiej. Pamiętaj jednak: Brytyjczyka całuj tylko raz w prawy policzek, Francuza w dwa poliki, Belga w trzy. Niemca, Włocha i Hiszpana raczej nie całuj, oni unikają tego typu powitań.

Podsumowując, uścisk powinien być szczery i pewny. Nie manipuluj już na wstępie drugą stroną. Jest to intuicyjnie wyczuwalne, nawet przez mało doświadczoną osobę – i, co za tym idzie – będzie bardzo źle odebrane. Buduj swój wizerunek świadomie!

Kto uiszcza rachunek w restauracji?

Otóż zasada jest taka, że to osoba, która zaprasza na spotkanie, płaci rachunek. Czyli gospodarz spotkania.

Oczywiście, nie jest to sztywna zasada, i zapraszany nie musi się nią godzić. Może poprosić aby każdy płacił za siebie, albo po prostu przejąć płacenie rachunku.

Może mieć na to wpływ zamożność poszczególnych osób, hierarchia albo zwyczajne zakłopotanie.

No właśnie, jak uniknąć zakłopotania osoby, którą zapraszamy. Co zrobić, żeby gość nie czuł się zakłopotany?

Bardzo elegancko jest jeszcze przed przybyciem gościa uregulować rachunek. Jak? Zostawiając (u kelnera, przy kasie, u kierownika sali) kwotę przekraczającą spodziewaną wysokość rachunku. Prosimy o uiszczenie opłaty wraz z napiwkiem i o wręczenie reszty z rachunkiem w kopercie.

Drugą opcją jest, aby pod koniec spotkania wstać (przecież nie tłumaczymy współbiesiadnikom czy idziemy do toalety, czy musimy zadzwonić), i dyskretnie zapłacić przy kasie. W miarę możliwości tak, aby zaproszony jednak tego nie widział – może potraktować to jako jednoznaczny sygnał do zakończenia spotkania. A przecież zapłacenie rachunku wcale nie musi jeszcze kończyć mile spędzanego czasu.

Najmniej elegancką formą jest poproszenie o rachunek do stolika, ale oczywiście jak najbardziej akceptowalną.

A co z napiwkami?

Otóż, nizapłacenie napiwku jest dużą niegrzecznością. W Polsce przyjęta średnia wartość napiwku to około 10% rachunku. W innych krajach Europy jest podobnie, od 10% do 15% kwoty rachunku.

Jeśli natomiast wybieramy się do Ameryki, należy pamiętać, że tam przyjęta kwota napiwku to 30%.

Inaczej w Chinach. Tam napiwek może być odebrany jako obelga, próba wręczenia łapówki. Jeśli jednak zależy nam, aby okazać wdzięczność, trzeba zaopatrzyć się w drobne upominki, które w Chinach są jak najbardziej na miejscu.